Liefde in het spel, of: de oorlog duurt zo lang

Het spelletje backgammon is maar een aanleiding om bij elkaar te zijn. Want als de liefde roept, dan sta je op en grijp je elkaar bij de hand. En verder laat ik dat aan uw fantasie over.

Uitgeverij Amag produceerde nogal wat van deze zoeterige prentkaarten, dikwijls (met de hand?) ingekleurd, zoals in dit geval: de blouse en de sofa kregen variante kleuren, maar in wezen gaat het om momentopnames uit dezelfde scene met dezelfde rekwisieten.

Erg interessante kaarten waar ik wel wat geld voor wilde geven, niet zozeer om de voorkant maar omwille van de berichten op de adreszijde.

Het was met overgroote vreugde dat ik uwen brief n° 47 en uwe kaart N° 48 ontvangen heb…


Heden heb ik met overgroote vreugde uwe schoone kaart N° 52 ontvangen…

De kaarten werden met de hand genummerd (28, 32) en werden respectievelijk verstuurd op 23 september en op 27 oktober 1917. In volle oorlogstijd dus. De Antwerpse giletmaakster Jeanne schrijft ze aan haar geliefde Paul, een bureelbediende uit Borgerhout die (zeker als sinds 1915, zo blijkt uit gegevens in het stadsarchief van Antwerpen) krijgsgevangen is in het lager Parchim in Mecklenburg. De nummers dienden heel waarschijnlijk als controle, om te weten of alle kaarten en brieven wel terechtkwamen.

Jeanne spreekt Paul op 23 september hoopvol toe: Lieveling houdt nog wat moed, want ik ben bijna zeker dat we elkander dees jaar nog zullen wederzien, daar de gazetten over niets anders schrijven dan over de vrede […] Ontvang lieve schat millioene kussen van haar die U hartstochtelijk bemint.

Op de kaart van 27 oktober is ze echter voorzichtiger: Lieveling bij de gelegenheid van allerheiligen wensch ik U uit ganscher harte een zalig en gelukkig hoogdag en het ware te hopen dat wij toekomend jaar dit mondelings konden doen [….] Ontvang, chouke, millioene vurige kussen van uwe toekomende.

Toch zullen ze nog  hebben moeten wachten tot de herfst van 1918 eer de vrede een feit was. En eer ze in het huwelijksbootje konden stappen. Trouwen deden ze uiteindelijk op 27 mei 1919. Goed een jaar later, op 1 juni 1920, werd hun dochtertje, Angela, geboren.

En ze leefden nog lang en gelukkig?

De Scala heeft gebrand (2): de foto's!!

De Scala in Antwerpen is afgebrand, zoals ik al in een vorig bericht vertelde, niet op 26 januari 1906 maar wel op 25 januari. Het moet een ravage geweest zijn daarbinnen, te oordelen naar de prentkaarten die werden gedrukt naar aanleiding van de brand.

Gek toch hoe de prentkaartenindustrie vroeger munt sloeg uit die rampen - branden, overstromingen, omgevallen bomen; een beetje zoals de sensatiepers nu. En gek dat die kaarten verstuurd werden aan vrienden en familie. Geen toeristische attracties, geen prenten met zeezichten en zonovergoten stranden, neen, stuur maar die kaart met de brand van de Scala.

De hulpdiensten op de onderste kaart lijken zich daar niet druk over te maken; ze poseren rustig voor de fotograaf van dienst.

Ooievaars in de zoo

Nooit geweten dat er ooievaars zaten in de zoo van Antwerpen. Planckendael, ja.

Wellicht is er daarover iets te vinden in het boek van Roland Baetens, De roep van het paradijs.

De prentkaart werd op 22 september 1902 door Florent verzonden aan zijn vriend Camille, postbediende in Waasten. Waasten/Warneton maakt deel uit van de gemeente Komen-Waasten, ligt nu in Henegouwen maar behoorde tot 1963, toen de taalgrens werd vastgelegd, tot de provincie West-Vlaanderen.

De postkaart draagt niet de afstempeling van Antwerpen, zoals ik verwachtte, maar van Neuve Eglise. Nieuwkerke, neem ik aan, en dat ligt nog net wél in West-Vlaanderen, vlak tegen de Franse grens en vlakbij Waasten, en met de vélo zal dat voor Camille niet zo ver fietsen zijn, zoals Florent vraagt.

In 1902 zal men waarschijnlijk zijn slaap niet gelaten hebben om taalgrensperikelen. Wat Florent meer bezighoudt, is dat het onmogelijk zal zijn aan uw gevraagde te voldoen, het is mij onmogelijk. Heeft Camille hem een ongemakkelijke gunst gevraagd? Hulp bij een klus in huis? Hij blijft er geheimzinnig over in zijn bericht. En wie is die Héléna aan wie hij in eerste instantie zijn complimenten wil laten overbrengen, nog voor papa en mama en (zijn zusje?) Cesarintje?

Die vragen zullen mij vannacht weer wakker houden.